Застанати лице в лице со Времето, сфаќаме дека сме помали од синапово зрно. Пред неговата безмерност, сè го губи своето значење – и нашата божемна големина како господари на светот, и плановите за иднината, и нашата налудничава навика да планираме. Забораваме дека сме само деца на мигот, само прашинки во космосот што многу лесно можат да бидат одвеани и од најмалиот повеј. А што да правиме кога во ова чудно време ќе надојдат ветрушки? За што мож
